Chengdu

Hallo,

Eergisteren ben ik hier in Chengdu aangekomen. Chengdu, een grote stad, is de hoofdstad van de provincie Sichuan.

Na de Tiger Leaping Gorge en Lijiang ben ik via Shigu en Weixi (ik heb daar geen enkele andere toerist gezien) naar Shangri-La gegaan (eigenlijk heette dat Zhongdian, maar in de jaren 90 is die plaats door de Chinese overheid tot 'Shangri-La' verklaard; een beetje vreemd, want de naam Shangri-La bestond allang in boeken en films als een niet echt bestaande plaats).

Vanuit Shangri-La, een heel mooi stadje met houten huizen, heb ik een vierdaagse tocht gemaakt via Xiangcheng, Litang en Kangding naar Chengdu toe. Op de drie dagtrajecten tussen Shangri-La en Kangding rijdt er maar 1 (gammele) bus per dag, en die vertrekt erg vroeg. Drie dagen lang dus iedere dag vroeg op en dan een lange busrit over smalle bochtige wegen door een heel mooi berglandschap met kleine Tibetaanse dorpjes en langs grazende yaks. De wegen voerden over verschillende passen boven 4000 meter (de hoogste 4700 meter). Het afgelegen gebied waar deze tocht doorheen voerde, West-Sichuan, is Tibetaanser dan Tibet, omdat het percentage van de bevolking dat Tibetaans is groter is dan in Tibet zelf, dat iets westelijker ligt. Er zijn dan ook overal Tibetaanse stupa's, gekleurde vlaggetjes en Tibetaanse kloosters met monniken en je wordt er in het Tibetaans gegroet. Op straat zie je vrouwen in Tibetaanse klederdracht, mannen met ruige haren, vaak met cowboyhoeden op (niet meer op paarden, maar op grote motoren) en overal lopen yaks rond. Een van de regionale specialiteiten daar is dan ook: gebakken yak.

Het eerste dagtraject ging de eerste anderhalf uur over een kinderkopjesweggetje (waardoor de gammele bus heel erg rammelde) en daarna over een hele rustige onverharde weg met grote stenen erop. Op een gegeven moment kwam de vloer in de bus op een bepaalde plek omhoog: gat in de bodem en kapotte onderdelen. Iedereen moest de bus uit en naar het volgende gehucht lopen en daar hebben we een uur of vier gewacht op een andere bus, die uit Shangri-La moest komen. Geen straf, want in dat gehucht was het goed toeven. Samen met wat andere backpackers ben ik naar 1 van de lokale cafeetjes gegaan, waar mannen zaten te mahjongen en vrouwen te kletsen, en hebben we een paar biertjes gedronken. Inclusief alle vertragingen heeft de reis die dag wel 11 1/2 uur geduurd in plaats van de verwachte 5 a 8 uur.

Pas vanaf 2000 is het gebied (West-Sichuan), waar het traject van Shangri-La naar Kangding doorheen ging, open voor toeristen. De enige toeristen die ik er zag waren trouwens een paar backpackers (zeg maar een stuk of vijf in iedere bus, die ik nam).

In Litang en omgeving (boven de 4000 meter) was het erg koud en sneeuwde het. De reis van Litang naar Kangding (10 uur met de bus) was daardoor erg mooi: berglandschap bedekt met verse sneeuw. Onderweg vertraging door vrachtwagens, die de weg blokkeerden omdat ze vastzaten in de sneeuw: ze deden sneeuwkettingen om of stookten vuurtjes onder de wagen.

Vanuit Shangri-La en ook vanuit West-Sichuan gaan er bussen westwaarts naar Tibet (door China geannexeerd in de jaren '50), maar het is voor toeristen nog niet toegestaan om over land per bus naar Tibet te gaan (alleen de andere richting is mogelijk); als je eenmaal in Tibet bent mag je gaan en staan waar je wilt, maar om er vanuit China te komen moet je met een duur vliegtuig of een dure tour, waarbij een speciale vergunning gekocht moet worden.

Een heel erg mooie en fascinerende tocht was het. Comfortabel is anders: op die hoogte was het ontzettend koud en daar ben ik niet echt op voorbereid qua kleding die ik bij me heb. En de hotels, die je in de verplichte etappeplaatsen vindt (omdat de volgende dag de bus verder pas gaat), zijn niet te schoon. Maar het landschap is er prachtig en het is er ook erg leuk om naar de mensen te kijken, die trouwens erg aardig zijn en ook erg nieuwsgierig. Ze staren je vaak na, maar niet op een hinderlijke manier en ze roepen niet en volgen je niet zo maar (behalve kleine kindertjes soms). In Kangding stond ik voor het loket van het busstation om wat informatie te vragen, waarbij ik op een gegeven moment wat door mijn phrase book bladerde om nog wat op te zoeken; toen stond er een heel groepje mensen om me heen, dus ik ging even opzij om ze voor te laten gaan om een kaartje te kopen; maar wat bleek nou: ze wouden helemaal geen kaartje kopen, maar waren allemaal aan het kijken wat ik aan het doen was. Het communiceren via een boekje vinden ze blijkbaar een erg interessant verschijnsel. Ook een paar toeristen die aan het kaarten waren toen we moesten wachten op een andere bus vonden ze bijvoorbeeld erg interessant.

Hier in Chengdu, een grote en moderne stad met veel flats en mooie winkelstraten en parken, die in het laagland ligt, heerst een subtropisch klimaat en het is hier dan ook weer heerlijk warm en zonnig. Hier zijn geen Tibetanen, maar 'gewone' Chinezen, die er heel anders uitzien.
Ook in deze stad zijn er, net als in Kunming, geen oude huizen meer en wat er nog is, zijn ze aan het afbreken. Overal wordt er hier gebouwd. Wel zijn er een paar hele oude tempels, die heel mooi gerestaureerd zijn.

Mooi weer hier dus, en ik heb hier een erg mooi en gezellig guesthouse gevonden. Ik ben hier dus een paar dagen aan het relaxen en morgen vertrek ik per vliegtuig naar Guilin, wat hier vandaan een heel eind naar het zuidoosten ligt.

Ik zal Guilin en Yangshuo en omgeving gaan bekijken. Dit is mij door verschillende reizigers, die ik tegengekomen ben, aangeraden: het schijnt daar heel mooi te zijn. Ik ga die richting ook op, omdat ik de 29ste vanuit Macau naar Bangkok vlieg en een paar dagen later door naar Cambodja; ik ga daar een week naartoe om Angkor Wat te bekijken en daarna ga ik door naar Maleisie. Terug naar de Zuidoostaziatische tropen dus. Maar zeker niet omdat China me niet bevalt: ik zal met veel plezier op mijn reis door China terugkijken.

Groeten,

Reinder