Van Louang Namtha naar Nameo (Vietnam)

Hallo allemaal,

Gisteravond ben ik in Vietnam aangekomen. Vanaf Louang Namtha via tussenstops in het schitterende Nong Khiaw (een paar dagen daar gebleven), Viang Kham (1 dag) en Xam Nua (2 dagen).

Toen de bus vanuit Luang Namtha via allerlei omzwervingen (door wegwerkzaamheden moest de bus na een uur terug naar de plaats van vertrek om een andere weg te nemen, zodat we na twee uur nog niets verder waren) uiteindelijk in Pakmong aangekomen was, stond er gelukkig net een song thaew naar Nong Khiaw, waar ik naar toe wilde, op het punt van vertrekken.
Nong Khiaw is ontzettend mooi: aan de rivier, tussen de bergen en de rotsen. Een ontzettend rustig plaatsje, ook omdat er nauwelijks auto's zijn en zelfs nauwelijks brommers. Iedereen loopt hier nog. Er is alleen een heel klein postkantoortje en wat lokale winkeltjes, en ook al zijn er wel een paar toeristen (alleen backpackers): de moderne wereld is er verder nog totaal niet doorgedrongen. 's Avonds met een groep uit mijn guest house in een Indiaas restaurant gegeten (heel goed: voor de verandering eens geen noedelsoep, de standaardmaaltijd in Laos). Met een grote groep daar naar binnen gegaan en allemaal wat verschillends besteld: er was maar 1 kok en restaurants bestaan daar uit een paar pannen op houtvuur, dus je kunt je voorstellen dat het lang duurde voor alles klaar was, maar dat gaf niets, want het was erg gezellig.
De volgende dag een dagje uitgerust en die dag daarna was het plan om via Viang Kham naar Vieng Thong en Nam Neun (en misschien zelfs naar Xam Nua) te gaan; maar 's morgens bij het 'busstation' aangekomen was er geen songthaew die aanstalten maakte om die richting uit te gaan, want er waren niet genoeg passagiers: twee Belgische meisjes, Ilse en Freija, zaten daar al een uur te wachten, maar ik was verder de enige die ook die kant op wilde. Weg 1 (vanuit Nong Khiaw naar het oosten) leidt alleen door hele kleine, ver uit elkaar gelegen dorpjes (eigenlijk van nergens naar nergens) en is daardoor geen erg druk bereden (eigenlijk nauwelijks bereden) route. Later kwamen nog een Nederlandse man en een Zwitser aangelopen, die ook die kant op gingen, en dat was genoeg om tegen betaling van een geringe extra bijdrage met de tocht te beginnen, in ieder geval het eerste stuk naar Viang Kham. Natuurlijk was het onzeker of je daarna nog verder kwam. In Viang Kham aangekomen bleek, dat er erg weinig voertuigen over de smalle, bochtige weg (4 uur van Viang Kham naar het volgende noemenswaardige dorp: Vieng Thong) reden: na wat rondvragen en het aanhouden van de paar voertuigen bleek niemand daar echt naar toe te gaan, behalve een dure 'taxi', die zich aanbood, of de nachtbus van Vientiane naar Xam Nua, die daar langs zou rijden. Uiteindelijk met het hele groepje backpackers besloten om op deze bus te wachten, en tot die tijd hebben we in het 'restaurant' gezeten, rondgelopen in het dorpje en een tukje gedaan in het enige guest house, dat we daar zagen. Het rondlopen in dit dorpje vond ik erg leuk: bij bijna alle huizen waren vrouwen aan het weven (de kleren die ze aan hadden waren ook allemaal geweven) en de mensen in het dorpje waren verlegen, maar erg nieuwsgierig naar ons. Hier kwamen duidelijk niet veel toeristen. De kinderen vonden het erg bijzonder om gefotografeerd en gefilmd te worden.
De mensen in het guest house zeiden dat we konden gaan slapen en dat ze ons wakker zouden maken als de bus kwam, maar na enige discussie hebben we besloten om om de beurt twee uur wakker te blijven om de bus maar niet te missen. Om kwart voor twee 's nachts kwam de bus inderdaad en deze bus hebben we de hele weg tot Xam Nua, in het noordoosten van Laos, genomen (ongeveer 7 uur vanaf Vieng Kham): gelukkig een comfortabele bus zonder oponthoud. Maar toen het licht was geworden bleek het ontzettend koud en mistig te zijn, en toen we om een uur of 1 's middags in Xam Nua aankwamen, was het dat nog steeds; dit hadden we totaal niet verwacht: de warmste kleren moesten uit de rugzak gehaald worden.

Vanuit Xam Nua, waar helemaal niets is een waar het mistte, heb ik de volgende dag een dagtocht gemaakt naar de Pathet Lao Caves in Vieng Xai. In deze grotten zaten tussen 1963 en 1973 ondergrondse verzetsleiders van de Pathet Lao (communistische verzetsbeweging) schuil, terwijl de Amerikanen allerlei bommen gooide over deze contreien (de Ho Chi Minh trail en omgeving) in het kader van de Vietnamoorlog. Omdat deze oorlog - die in Laos niet alleen een burgeroorlog tussen royalisten en communisten was, maar waarin ook de Noordvietnamezen en de Amerikanen overal aan het bombarderen waren - gewonnen werd door de communisten is deze ondergrondse beweging na 1973 aan de macht gekomen (tot op de dag van vandaag). Nog steeds zijn er in dit gebied allerlei bommen en mijnen, die onschadelijk moeten worden gemaakt. De Pathet Lao grotten in het Vieng Xai (een bizarre, godverlaten dorp tussen gigantische witte rotsen in de mist) zijn nu een interessante toeristische attractie (maar alleen een gering aantal backpackers komt echt zo ver, dus erg druk is het er niet) en na het melden bij het kantoor krijg je een gids mee, die je achterop zijn brommer meeneemt en je verschillende grotten laat zien. In de grotten zijn slaapkamers, emergency rooms met ijzeren deuren met Russische zuurstofmachines erin en zelfs een enorm theater te zien; sommige stukken hiervan zijn kunstmatig gemaakt met dynamiet, andere zijn natuurlijk en voorzien van stalagmieten en stalagtieten. Vlak voor 1 van de grotten is door twee bommen een enorme bomkrater ingeslagen, waar later een betonnen zwemvijver van is gemaakt.

Vanuit Xam Nua gaat er 1 keer per dag (7.00) een kleine song thaew naar de Vietnamese grens, en die heb ik gisteren genomen. Behalve behoorlijk wat Laotianen, waarvan meer dan de helft reisziek was en steeds naar buiten moest kotsen (het gebeurt in Thailand en Laos regelmatig dat mensen door de ramen heen naar buiten overgeven maar dit keer was het wel heel erg) bevonden zich maar liefst 8 backpackers in deze overvolle song thaew. Om 10.00 kwamen we bij de grens aan en de formaliteiten gingen bij deze grensovergang zeer langzaam, vooral ook omdat twee Zweden, die er ook bij waren, geen visum voor Vietnam hadden, zodat onduidelijk was, of ze naar binnen mochten (volgens hunzelf mocht het wel, maar de douanebeamten zagen dit aanvankelijk anders). De grens is bijzonder rustiek: je moet ongeveer 750 meter over een smal weggetje door niemandsland lopen; daar lopen alleen wat koeien rond en tijdens het uur dat ik daar rondliep, is er maar 1 voertuig langsgekomen.

In Vietnam (het dorpje Nameo) aangekomen was de cultuurshock aanzienlijk: de mensen in het dorpje zijn lang niet zo stil, onbeweeglijk en rustig als de Laotianen: voortdurend stemverheffingen; ook willen de kinderen ons aanraken en met ons praten en lachen verschillende mensen uitbundig naar ons. Ze zijn allemaal erg vriendelijk, maar er ligt wel ontzettend veel vuil langs de weg. Om drie uur 's middags vertrekt de eerste bus vanuit dit dorpje pas en na 8 en half uur voornamelijk over een bochtig smal weggetje door een erg mooi landschap met allemaal rijstterrassen bereiken we Hanoi, waar we bij het eerste huis eruit gezet worden, zodat we dure taxi's de stad in moeten nemen. Vergeleken met Laos erg modern: moderne flatgebouwen, gigantisch druk verkeer (vooral brommers). Je kunt hier bij het oversteken niet wachten tot er niets aankomt: het enige dat je kunt doen is beginnen met oversteken en hopen dat alle brommers je zien en om je heen rijden tijdens het oversteken.

Groet,

Reinder