Pai

Hallo!

Vanuit Mae Hong Song, waar ik vier dagen gebleven ben, heb ik per bus de zogenaamde 'Mae Hong Song loop' (het rondje vanuit Chiang Mai via Mae Sariang, Mae Hong Song en Pai terug naar Chiang Mai) vervolgd.

Na een paar uur over een rustige weg met veel bochten, die vaak erg steil naar boven en beneden gaat, kwam de gammele bus (een van de minst comfortabele van Thailand) aan in Pai, dat onder backpackers de laatste jaren zeer beroemd geworden is. Dit plaatsje is een beetje een farang-eiland (een farang is een Westerse toerist in het Thais) en heeft een nogal aparte, moeilijk te omschrijven uitstraling (new age / hippie?). Menigeen blijft hier wekenlang rondhangen. De negatieve bij-effecten, die het toerisme vaak heeft in Thailand, zijn in dit plaatsje nog totaal niet doorgedrongen. Het is er nog steeds erg vredig: weinig verkeer, geen taxi's,allemaal restaurantjes en barretjes waar gitaar gespeeld wordt door farangs en Bohemian Thais, allemaal mellow muziek. Geen drukke markt, geen gogo-bars, werkelijk niemand die je probeert om ook maar iets aan te smeren. Een en al vredigheid, vriendelijkheid en de Thaise glimlach. Lekker eten zoals overal in Thailand. Veel romantische guest houses met hele mooie tuinen. Bij het naderen van de plaats zijn er vanwege de nabijheid van de Birmese grens wel 'police checkpoints', die er op het eerste gezicht nogal serieus uitzien, maar deze controleren alleen de lokale bevolking en doen zonder uitzondering of ze de westerse toeristen totaal niet zien.

Aangezien er eigenlijk he-le-maal niets te doen is behalve naar het zwembad gaan of uitstapjes maken naar de hot springs en de watervallen, is er gewoon totaal geen stress mogelijk hier.

Volgens het boekje 'The Paioneer', geschreven door een van de vele permanent in Pai wonende westerlingen, heeft Pai bovendien ook het koelste klimaat van Thailand. Dat zou waar kunnen zijn.

Opvallend is dat de vier kruispunten in het dorp allemaal stoplichten hebben, ook al is er haast geen verkeer. Ik heb me laten vertellen, dat die geplaatst zijn, omdat er nogal veel ongelukken waren, vooral veroorzaakt door jonge farangs op scooters.

Na twee dagen in Pai heb ik mijn bagage bij het guest house achtergelaten en ben ik voor een dag en een nacht 'terug' gegaan naar Soppong (tussen Mae Hong Song en Pai) om daar de grot van Lod (Lod cave) te bezoeken en daar te overnachten in de 'Cave Lodge', aan een smal zijweggetje van 8 km lang (motorbike taxi) vanuit Soppong. Het is een erg mooie grot, maar wat ik nog het meest indrukwekkende eraan vond, was het massaal naar binnenvliegen van de zwaluwen tegen zonsondergang: gedurende ongeveer twee uur vliegen er letterlijk honderden zwaluwen per seconde(allemaal van dezelfde soort) de grot binnen, en bij zonsondergang is het ineens voorbij (iedereen is binnen): een fenomeen, dat ik nog nooit eerder gezien had. De Cave Lodge is een bijzonder rustiek guest house met alleen bamboe-bungalowtjes en een prachtig terras met een heel mooi uitzicht. Ik heb daar biertjes gedronken met Mike en Jenny: twee Amerikanen die daar gestrand waren zonder bagage, omdat er geen bus terug meer was naar Pai, maar omdat de grot en het guest house zo mooi waren, hadden ze er totaal geen spijt van, dat ze gestrand waren.

Op dit moment zit ik in een Internetcafe bij het saaie busstation van Chiang Mai (ver van het centrum), waar ik een noodzakelijke tussenstop gemaakt heb. Ik heb net de bus van 8.30 naar CHIANG KONG gemist en de volgende gaat pas om 13.00: een goede gelegenheid dus om de weblog eens bij te werken.
Mijn plan is nu om vanuit Chiang Kong de rivier de Mekong over te steken naar Houay Xay in Laos, waar ik bij aankomst een visum voor 14 dagen zal krijgen: genoeg om in een rustig tempo per 'bus' (vooral pickup trucks over onverharde wegen) het vergeleken met Thailand straatarme, maar heel erg mooie Laos 'over te steken' naar Vietnam, waarschijnlijk via Louang Namtha en Xam Nua. Dat zal minder comfortabel, maar wel avontuurlijker worden.

Groeten!

Reinder